Deze week was ik in Freiburg (D). Uiteraard met mijn Fuji X-100s rond de nek. In het station, op het perron, vielen mij deze drie meisjes op, met achter hen de strakke lijnen van de witte HST van de Duitse spoorwegen. Een beetje verder, rechts, stond een vrouw die in gesprek was. Deze scène trok mijn aandacht. Ik keek toe en wachtte bewust om een foto te nemen tot de HST aanzette. Ik stelde het fototoestel in op 1/30 sec om bewegingsonscherpte te krijgen bij de vertrekkende trein, iets wat meer dynamiek aan het beeld geeft en tezelfdertijd de personen op de voorgrond isoleert, want zij interesseren mij in dit plaatje.
Waar ik van hou is de interactie die optreedt in een dergelijke foto, hier m.n. in de gezichtsuitdrukkingen van de protagonisten:
- de vrouw rechts die een gesprek voert en lacht
- de blikken van de meisjes: het meisje links heeft ondertussen mij en mijn bedoeling opgemerkt, het meisje in het midden glimlacht en heeft de blik op oneindig (of kijkt zij naar de vrouw rechts?)
- het meisje rechts krabt haar rug en het lijkt erop alsof ook zij mij opmerkt. Haar houding verstoort misschien wat het evenwicht in het beeld?
Daarnaast is er een mooie weerspiegeling in de vensters van de trein en het veegeffect, te weeg gebracht door de langere sluitertijd, dat net genoeg is. Bemerk tenslotte het kleurenpallet van de kledij: blauwe, paarse en rode tinten die heel harmonisch overkomen. Iedereen in beeld staat mooi 'los' van de lichte kleur van de trein op de achtergrond. De langere sluitertijd (1/30 sec) veroorzaakte ook een kleine, maar niet storende, bewegingsonscherpte bij de personages.
Foto 1 (boven): origineel, onbewerkte foto in JPEG, enkel lichte herkadrering.
Foto 2 (onder): detail van de drie meisjes.
Vind jij nog andere elementen in deze foto, of interpreteer jij de dingen op een andere manier?
2 opmerkingen:
Beste Erwin, ik lees je analyse aandachtig. Toch kan ik je apologie niet helemaal volgen; zelf ontdekte ik dat de aangeboden realiteit 'an sich' zeer intrigerend kan zijn, zonder een dissectie van de samenstellende delen. Je beschikt over een wonderbaarlijk toestel (dat op zich al geen bezwarend element vormt) om wat de wereld biedt, naadloos vast te leggen. Een analyse van een eventueel concept is - denk ik - geen meerwaarde in de beeldtaal. Zoals een gedicht ook geen doorgedreven ontleding verdraagt..
Beste Luc, dank voor je reactie en mening, waarin ik je beslist een heel eind volg.
Mijn analyse is er één met een knipoog naar de werkwijze die ik Johan de Vos, recensent en docent fotografie uit Sint-Niklaas en auteur van het boek 'Nerveuze pixels' (2009), zag toepassen tijdens een ontmoeting waarbij hij foto's besprak/analyseerde, waaronder een aantal van mij. Zijn ontleding en nuchtere benadering boeide mij, nodigde ook uit tot 'kijken'.
Eén van de merkwaardige elementen in de fotografie blijft het feit dat er in een fractie van een seconde een samenloop van omstandigheden 'bevroren' wordt. Een moment waarvan het resultaat soms de verleiding in zich draagt tot 'analyse'. Zonder dat die echter een verantwoording moet zijn.
Grtz, Erwin.
Een reactie posten